استات، اندرو (1387). کمدی. ترجمه: بابک تبرایی. تهران: نشر چشمه.
اصلانی، محمدرضا (1394). فرهنگ واژگان و اصطلاحات طنز همراه با نمونه‌های متعدد برای مدخل‌ها. تهران: مروارید.
باختین، میخاییل (1394). تخیل مکالمه‌ای: جستارهایی درباره رمان. ترجمه رؤیا پورآذر. تهران: نشر نی.
بهزادی اندوهجردی، حسین (1378). طنز و طنزپردازی در ایران: پژوهشی در ادبیات اجتماعی، سیاسی، انتقادی. تهران: نشر صدوق.
بهزادی اندوهجردی، حسین (1382). طنزپردازان ایران: از آغاز تا پایان دوره قاجار، بررسی ادبیات سیاسی و اجتماعی و انتقادی و علل اجتماعی و روانی آثار در هر دوره. تهران: دستان.
پوینده، محمدجعفر (1380). سودای مکالمه، خنده، آزادی: میخاییل باختین. تهران: نشر چشمه.
تجبر، نیما (1390). نظریه طنز بر بنیاد متون برجسته طنز فارسی. تهران: مهرویستا.
تودوروف، تزوتان (1377). منطق گفتگویی میخائیل باختین. ترجمه داریوش کریمی. تهران: نشر مرکز.
جوادی، حسن (1382). تاریخ طنز در ادبیات فارسی. تهران: کاروان.
حسینی کازرونی، احمد (1388). ادبیات غیر جد (طنز، هزل، هجو و ...).تهران: ارمغان.
حلبی، علی‌اصغر (1364). مقدمه‌ای بر طنز و شوخ‌طبعی در ایران. تهران: پیک.
حلبی، علی‌اصغر (1377). طنز و شوخ‌طبعی در ایران و جهان اسلام. تهران: انتشارات بهبهانی.
زرویی نصرآباد، ابوالفضل (1391). «طنز امروز با زبان دیروز». در سلیمانی، محسن (1391). اسرار و ابزار طنزنویسی. تهران: شرکت انتشارات سوره مهر، صص 513-477.
ساروخانی، باقر. (1382). روش‌های تحقیق در علوم اجتماعی. ج 1. تهران: پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی.
سلیمانی، محسن. (1391). «شکل‌های طنزنویسی». در سلیمانی، محسن (1391). اسرار و ابزار طنزنویسی. تهران: شرکت انتشارات سوره مهر. صص 256-167.
صدر، رؤیا (1381).بیست سال با طنز. تهران: هرمس.
فاضلی نعمت‌الله و امیر هاشمی‌مقدم (1392). بررسی متون طنزآمیز عامیانه ایرانی (گونه‌شناسی شخصیت‌ها و کارکردهای داستان‌ها). تهران: نشر علم.
فرجیان، مرتضی و محمدباقر نجف‌زاده بارفروش (1370). طنزسرایان ایران از مشروطه تا انقلاب، ج 3. تهران: چاپ و نشر بنیاد.
کریچلی، سیمون (1384). در باب طنز. ترجمه سهیل سُمی. تهران: ققنوس.
محمدپور، احمد (1392). روش تحقیق کیفی: ضد روش، ج 1. تهران، جامعه شناسان.
موریل، جان (1392). فلسفه طنز: بررسی طنز از منظر دانش، هنر، و اخلاق. مترجمان: محمود فرجامی و دانیال جعفری. تهران: نشر نی.
نیکوبخت، ناصر (1380). هجو در شعر فارسی: نقد و بررسی شعر هجوی از آغاز تا عصر عبید. تهران: دانشگاه تهران، مؤسسه انتشارات و چاپ.
وکیلی، شروین (1385). جامعه‌شناسی جوک و خنده. تهران: اندیشه سرا.
- Davies, Christie (1998). Jokes and their relation to society. Berlin; New York: Mouton de Gruyter.
- Naghdipour, Bakhtiar (2014). "
Jokes in Iran". FOLKLORE-ELECTRONIC JOURNAL OF FOLKLORE, 59: 105-120.
- Shifman, Limor & Katz, Elihu (2005): ''Just Call Me Adonai'': A Case Study of Ethnic Humor and Immigrant Assimilation. American Sociological Review, 70: 843- 859.
)