"مطالعات انجام گرفته دربارهء قالیبافی در روستاهای ایران در مؤسسه مطالعات و تحقیقات اجتماعی نشان می‌دهد که قالیبافی حرفه‌ای عمدة در مناطقی رواج دارد که دچار بی‌آبی هستند و زراعت بقیه حاشیه در صفحهء بعد در روستاهای نیمه‌خشک ایران برای بهره‌برداری از واحدهای زراعی احتیاج فراوان به حل مسائل و رفع دشواریهای آبیاری وجود دارد. نحوهء کار این سازمان ساده و ابتدایی است و در ادارهء آن عرف محل در نظر گرفته می‌شود و زارعان یابند به سنن کهن هستند و حیات اجتماعی روستاهای ایران با خصوصیات توزیع آب مطابقت کامل دارد و متأثر از آن است. علاوه بر سربنه‌ها و آبیارها که دشواریهای آبیاری را در واحدهای زراعی حل می‌کنند،در بعضی از روستاها،مانند دوره‌های قدیم،کسانی به نام میراب9یا آبسالار یا سرطاق هستند که در این کار دخالت دارند و وظایف آنان در نواحی مختلف متفاوت است. در بعضی مناطق روستایی سربنگی برعهدهء آبیاران است و آبیاران از میان بهترین و واردترین کشاورزان به امور آبیاری و بذرپاشی تعیین می‌شوند و کار آنان منحصر به آبیاری نیست و در بذرپاشی و ادارهء امور بنه از قبیل تعیین مرزبند و سرکشی به زمینهای زراعی و تعیین محل انواع مختلف کشت نیز برعهدهء آنانست. زارعان همه ساله برای آبیاری و حل مشکلات واحدهای زراعی با تشکیل جلسات مختلف، با قرعه‌کشی،زمینهای زیر کشت آیش و غیرآیش و زمینهای واقع در سرآب و بناب را بین خود،با خوب و بد کردن زمینهای زراعی از لحاظ خاک و آب،تعویض می‌کنند و دشواریهای زراعی خود را با در نظر گرفتن عرف محل و سنن کهن،حل می‌کنند."
', './data/jsr/coversheet/cover_fa.jpg'))