شکل‏ گیری گفتمان موسیقی سنتی در حوزه موسیقی ایران، از 1340 تا 1357

نوع مقاله : علمی وپزوهشی

نویسنده

عضو هیئت علمی گروه موسیقی، دانشکده هنرهای نمایشی و موسیقی، پردیس هنرهای زیبا، دانشگاه تهران

چکیده

این مقاله به بررسی و تحلیل عوامل تعیین‌کننده‌ای می‌پردازد که از دهه چهل منجر به فراهم شدن زمینه‌ای برای ترویج ارزش‌هایی همچون "معنویت" و "سُنت" و "اصالت" و "ایرانیت" (به مثابه‌ی مشخصه‌ای ملی) شدند که نه فقط به ردیف موسیقی ایرانی جایگاه و معنایی نمادین در آگاهی جمعی (به ویژه در میان اعضای حوزه موسیقی) دادند، بلکه آن را به ارزشی "مقدس" بدل ساختند. مکانیسم‌هایی که به این ارزش‌ها اجازه ایفای چنین نقشی را دادند، هم ریشه در هابیتوس و هم در گفتمان‌ها و کنش‌های موسیقیایی (آثار و عقاید) عاملین غالب حوزه موسیقی در ایران داشته‌اند (و دارند؛ زیرا که خود را بازتولید می‌کنند). برای این منظور، حلقه‌های نهادی و اجتماعی و همچنین مباحثاتی بررسی می‌شوند که از یک سو، در فرآیند "رفرم" و "مدرنیزاسیون" از بالا، یعنی در پرتوی سیاست‌های رژیم پهلوی از اوایل دهه چهل و از سوی دیگر، در قالب گفتمان "بازگشت به خویش" و به طور کلی مواجهه با غرب به نمایندگی گروه‌های مخالف، به برآمدن موسیقی سُنتی کمک کردند.

کلیدواژه‌ها


عنوان مقاله [English]

-

نویسنده [English]

  • sara abazari
university of tehran
چکیده [English]

This article aims to analyse the decisive factors, which from early sixties formed a context for the promotion of a complex of values - “spirituality”, “tradition”, “authenticity” and “Iranism” (as a national attribute) -, which gave the radif not only a symbolic status and meaning in the collective consciousness of the society, and especially among the members of the musical field, but also made it to be a “sacred” value. The mechanisms that enabled these values to play such a role in the rise of radif to this symbolic status had (and still have, because they reproduce themselves) their roots both in the “habitus” as well as the discourses and musical practices (works and position-takings) of the musical field's dominant “agents”. For this purpose, those institutional, social mediations and also debates will be examined, which on the one hand, through the process of "reforms and modernizations" from above, namely through the policies of imperial regime from the early sixties and on the other hand, through the discourse of “return to oneself” and confronting the west, advocated by the regime oponnents, led to the rise of traditional music.

کلیدواژه‌ها [English]

  • -
-         دانیلو، آلن، ۱۳۸۳، "گزارش سخنرانی‌ها"، فصلنامه ماهور، شماره ۲۵، ص. ۱۶۹-۱۷۴.
-         شاملو، احمد، ۱۳۸۹، "نوشتاری از احمد شاملو همزمان با حضور اشتوکهاوزن در ایران"، ماهنامه فرهنگ و آهنگ، شماره ۲۹. ص. ۱۸-۲۰.
-         سایگون، عدنان، ۱۳۸۳، "تأملی بر گزارش"، فصلنامه ماهور، شماره ۲۵، ص. ۱۷۵-۱۷۸.
-         مسیب زاده، عین الله، ۱۳۸۲، "نگاهی به تاریخچه‌ی مرکز حفظ و اشاعه‌ی موسیقی ایرانی"، فصلنامه ماهور، شماره ۲۰، ص. ۷۷-۹۶.
-         گرگین، ایرج (زیر نظر)، ۱۳۵۰، "باز اندیشی درباره‌‌ی جشن هنر"، پنجمین جشن هنر شیراز، روابط عمومی سازمان جشن هنر، تخت جمشید.
-         Boroujerdi, Mehrzad, 1996, Iranian Intellectuals and the West. The Tormented Triumph of Nativism, Syracuse, Syracuse University Press.
-         Gluck, Robert, 2007, “The Shiraz Arts Festival: Western Avant-Garde Arts in 1970s Iran“, Leonardo, vol. 4, n° 1, S. 20-28.
-         Hooglund, Eric J., 1982, Land and Revolution in Iran, 1960-1980, Austin, University of Texas.
-         Said, Edward W. , 1978, Orientalism, New York, Pantheon.