تحقیق در مسائل ایران: هنر و صنعت قالیبافی

طرح یک مسئله آیا در وضع کنونی قالیبافی هنری از نوع صنایع دستی خانگی است یا،برعکس،صنعتی است‌ غیر ماشینی با ظاهر خانگی،اما تابع قوانین اقتصاد کالایی و بازار؟ برای پاسخ گفتن به پرسش فوق بهتر است وضع کنونی قالیبافی را براساس گزارشهای‌ گروه جامعه‌شناسی مؤسسهء مطالعات و تحقیقات اجتماعی دربارهء صنعت فرش در ایران مبنای‌ سنجش و تحلیل قرار دهیم و ببینیم رشد و توسعهء صنعت فرش در مناطق مذکور به کجا انجامیده‌ است و صورت سنتی قالیبافی به عنوا هنر دستی تا چه حد محفوظ مانده و به چه مقیاسی دگرگون‌ شده و این دگرگونی چه مسائلی را پیش آورده است. نیروی انسانی قالیبافی در بعضی از مناطق مهم قالیباف ایران،سال 1344 (تصویرتصویر) مأخذ:بررسی صنعت فرش در ایران گروه جامعه‌شناسی مؤسسه مطالعات و تحقیقات اجتماعی بخش مهمی از این عده(در حدود؟؟؟)را باید بافندهء حرفه‌ای دانست. اگر توجه داشته باشیم که در بسیاری از مناطق روستایی ایران،مانند روستاهای همدان‌ و میمه و جوشقان،که قالیبافی آنها از لحاظ بافت و نقشه و دیگر خصوصیات فنی بافندگی جزو نوع روستایی به حساب آمده،اکثر بافندگان،مستقیم یا نامستقیم،مزدور هستند و برای سرمایه‌های‌ غیرخانگی کار می‌کنند،به این نتیجه خواهیم رسید که نسبت بافندگان حرفه‌ای و مزدور بسیار بیش از حد 69 درصد است و،در حقیقت،اکثریت مطلق بافندگان را در برمی‌گیرد. وجود مشاغل متعدد در شهرها، تعمیم روزافزون آموزش ابتدایی و رفتن دختران به مدرسه،وجود قوانین کار و امکان دخالت و نظارت دستگاههای کشوری در کارگاههای شهری برای اعمال و اجرای آنها،از یکسو؛خشک‌ سالیهای پیاپس در بسیاری از مناطق ایران،خصوصا رد نواحی پیرامون کویر،از دست رفتن یا کم‌ شدن منابع درآمد خانواده‌های روستایی همراه با افزایش جمعیت،و وجود نیوری انسانی بالفعل‌ یا بالقوهء قالیبافی در روستاها،از سوی دیگر،به نفوذ حرفهء قالیبافی در روستا بسیار کمک کرده‌ است."