رابطه تعلیم و تربیت و شغل نزد کارگران صنایع تهران

موضوع این بررسی شناسایی وضع سواد و میزان و نوع و چگونگی‌ تعلیم و تربیت حرفه‌ای و فنی نزد کارگران صنایع بزرگ تهران و رابطهء آن با موفقیت شغلی و تحرک اجتماعی آنان بوده است. روش: در بررسی حاضر به جای مطالعات وسیع کلی،که در حال حاضر امکانات آن بسیار محدود است،به انتخاب دو کارخانه اقدام شد که بر رویهم نمونه‌ای از صنایع بزرگ بخش خصوصی‌ هستند و یکی از آنها اصول سازمان و مدیریت صنعتی جدید را پذیرفته و دیگری بر روشهای سنتی‌ مدیریت متکی است. ارتقاء شغلی کارگران در حال حاضر بیشتر منوط به باز بودن مشاغل در سطوح بالا و داشتن‌ مهارت مربوطه است،ولی به دلایلی از جمله توسعهء نسبتا کند کارخانه‌های مورد بررسی-که‌ خود معلول عوامل دیگر است-فرصت برای افزایش سطح مهارت و کسب تخصصهای جدید جز در موارد قلیل به دست نمی‌آید و،در نتیجه ارتقاء شغلی به کندی صورت می‌گیرد و یا حتی‌ کارگر مستعد سالها در سطوح پایینتر شغلی توقف می‌نماید. گرچه بر اثر فشار سنتها و محدودیتهای مربوط به کمبود نیروی کار برخوردار از تحصیلات رسمی حرفه‌ای و ماهر اجرای‌ این سیاست با دشواریهای مواجه است،و در عمل اضطرارا گاه از اصول مورد تأیید انحراف حاصل‌ می‌شود،ولی به تدریج با توسعهء تعلیمات عمومی و حرفه‌ای در سطح کشور،از یک سو،و اقتضای‌ صنایع جدید از نظر نیاز به استفاده از تخصصهای دقیق،از سوی دیگر،انتظار می‌رود که در سالهای‌ آینده بهبودی در مدیریت پیدا شود و کارفرما الزاما نیروی کار تعلیم دیده را با مزد مکفی بکار گمارد و بهبودی در وضع اجتماعی و اقتصادی نیروی کار حاصل شود."